Aliancka okupacja (1945-55)
Dwudziestego siódmego kwietnia Sowieci zainicjowali powstanie rządu tymczasowego pod przywództwem Karla Rennera, powodując powszechny niepokój o radzieckie intencje wśród aliantów. Gabinet Rennera składał się w większości z socjalistów i członków nowoutworzonej prawicowej Partii Ludowej (VPÓ), a komuniści otrzymali trzy stanowiska: ministra spraw wewnętrznych, edukacji i informacji. Zachodni alianci odmówili uznania rządu Rennera.
Tymczasem trwało zamieszanie związane ze strefami okupacyjnymi. Choć moskiewska deklaracja stwierdzała, że Austria była ofiarą agresji nazistowskiej, kraj został (jak Niemcy) podzielony na strefy okupacyjne, a Wiedeń (jak Berlin) leżał głęboko w radzieckiej strefie. Jednak kontrowersjom, na temat dokładnego podziału Wiednia, sprzyjało opóźnienie przybycia zachodnich oddziałów aż do końca sierpnia. Rosjanie wykorzystali okazję do splądrowania stolicy i wschodniej Austrii. Wiedeń, jak to było ustalone, miał być podzielony między czterech aliantów, a Innere Stadt, stał się sektorem międzynarodowym, patrolowanym przez oddział przedstawicieli każdego z okupantów. Ten komiczny widok na ulicach Wiednia stał się charakterystycznym elementem tak zwanego okresu „czterech w dżipie”; jak określił to Karl Renner, Wiedeń był niczym mata łódka, w której cztery słonie wiosłowały w różnych kierunkach.
Wybory i denazyfikacja
W październiku zachodni alianci uznali rząd Karla Rennera, a Rosjanie zgodzili się na wolne wybory. Jakiekolwiek marzenia o komunistach przejmujących władzę w Austrii zostały rozwiane przez wyniki wyborów w listopadzie 1945 roku. Komuniści osiągnęli śmieszny wynik – 5,4% głosów, co dało im zaledwie cztery miejsca w 165-osobowym parlamencie.
Jednym z najpilniejszych i najbardziej kontrowersyjnych zadań czasów powojennych, byt proces denazyfikacji. Początkowo było to zadanie aliantów: Amerykanie i Brytyjczycy zajęli się tym sami, rozdając dokumenty, zachęcające respondentów do przyznania się; Francuzi, którzy mieli kolaborantów u siebie w kraju, byli mniej chętni do działania; Rosjanie zaś, co można przewidzieć, najbardziej gorliwi, choć tak samo interesowało ich usunięcie politycznych przeciwników, jak i nazistów. Z pół miliona Austriaków, którzy należeli do partii nazistowskiej, tylko garstka została stracona w Norymberdze (za zbrodnie popełnione poza Austrią); Schirach został skazany na 20 lat więzienia.
Po sformowaniu rządu przejął on kontrolę nad procesem denazyfikacji, skazując 38 nazistów na śmierć i pozbawiając resztę praw publicznych na krótki okres, do amnestii w 1948 roku. Czyniono wysiłki, aby pozbyć się eks-nazistów z szeregów państwowej biurokracji, ale wielu z nich – łącznie z Eichmannem, który uciekł do Ameryki Południowej – wymknęło się z sieci.
Komunistyczna agitacja
Kiedy Armia Czerwona wyzwoliła Wiedeń w kwietniu 1945 roku, niewielu ludzi sądziło, że miasto i kraj pozostaną pod aliancką okupacją przez 10 lat. Sowieci chcieli odpłacić Austriakom za ich masowy udział w nazistowskich siłach zbrojnych. Na powojennej konferencji w Poczdamie Sowietom przyznano, jako rekompensatę za zniszczenia wojenne, prawo do dóbr wszystkich niemieckich przedsiębiorstw we wschodniej Austrii. W ciągu następnych 10 lat, Rosjanie traktowali to, jako upoważnienie do zagarnięcia majątku przedsiębiorstw w całej wschodniej Austrii, wywożąc po kawałku całe fabryki do Związku Sowieckiego i w sumie, rabując dobra wartości pół miliarda dolarów.
Sowieci kontrolowali wschodnią Austrię, ważny region rolniczy kraju. Podczas gdy cały kraj cierpiał na chroniczny brak żywności, Sowieci rozmyślnie gromadzili zapasy ze swojego sektora, dostarczając je bezpośrednio pracownikom zarządzanych przez siebie fabryk. Dzięki temu zyskali we wschodniej strefie znaczące poparcie, a w zachodniej, spowodowali rosnące niepokoje i zamieszki. Mimo przegranej w wyborach, wciąż mieli nadzieję na przejęcie kontroli nad Austrią. Zima 1946-47 była szczególnie ostra i komuniści wykorzystali to, wzniecając w maju 1947 roku zamieszki spowodowane brakiem żywności. Buntownicy obiegli siedzibę kanclerza i nawoływali do strajku narodowego. Pucz został stłumiony, ponieważ liderzy socjalistycznych związków zawodowych odmówili poparcia strajku. Sowieci powstrzymali się od użycia wojska.
Kiedy udzielona od lata 1947 roku, w związku z Planem Marshalla, pomoc z Zachodu pomogła uspokoić sytuację w Austrii, zamach stanu dokonany przez komunistów w Czechosłowacji w lutym 1948 oraz blokada Berlina (czerwiec 1948-maj 1949), tylko nasiliły niepokoje polityczne. Pomimo wcześniejszych porażek, komuniści mieli wielkie nadzieje na wygraną w wyborach powszechnych w październiku 1949. Rządząca koalicja straciła poparcie nie na rzecz komunistów, którzy uzyskali zaledwie 5% głosów, ale nowo utworzonego, ekstremalnie prawicowego Związku Niezależnych (VdU). Uzyskał on 11,6% głosów, dzięki pomocy większości przedwojennych nazistów, którym przywrócono prawo do głosowania.
Jesienią 1950 roku pomoc wynikająca z Planu Marshalla została drastycznie obcięta. Gdy rząd austriacki został zmuszony do gwałtownego wprowadzenia podwyżek cen żywności, węgla i elektryczności, w miastach w całej Austrii wybuchły strajki robotników. Wykorzystując tę chwilę, komuniści zaplanowali swoją drugą, i najpoważniejszą próbę zamachu stanu. Rozpoczęła się, zorganizowaną przez komunistów pod siedzibą kanclerza, masową demonstracją. Później wzniesiono barykady, zablokowano drogi i zacementowano tory tramwajowe. Rosjanie zatrzymali oddziały policji w swoim sektorze. Z dużymi trudnościami udało się utrzymać kontrolę nad sytuacją. W końcu jednak, socjalistyczne związki zawodowe i rząd podjęły odpowiednie kroki, by powstrzymać falę zamieszek, a rozpoczęty 4 października strajk generalny, popierany przez olbrzymią liczbę robotników w sektorach rosyjskich miasta i we wschodniej Austrii, został odwołany następnego dnia.
Austriacki traktat państwowy z 1955 roku
Alianci wycofali się z Austrii w 1955 roku. Po blisko dziesięciu latach negocjacje nad traktatem pokojowym z Austrią utknęły w martwym punkcie, ponieważ Sowieci nalegali, by traktat pokojowy z Niemcami byt warunkiem wstępnym do podpisania traktatu austriackiego. Piętnastego maja 1955 roku w Belwederze cztery mocarstwa podpisały austriacki traktat państwowy (Staatsvertrag). Kanclerz Austrii, Leopold Figi, triumfalnie pomachał traktatem z balkonu nad głowami ponad pół miliona Austriaków, świętujących na ulicach stolicy.