Wiener Werkstatte
Następnym, najważniejszym po secesji, wiedeńskim ruchem artystycznym były Wiener Werkstatte (warsztaty wiedeńskie) założone w 1903 r. przez architekta Josefa Hoffmanna, projektanta Kolo Mosera i bogatego żydowskiego handlarza tekstyliami, Fritza Waerndorfera. Hoffmann i Moser, obaj należący do grupy twórców secesji, zostali zainspirowani przez Williama Morrisa i angielski ruch sztuki i rzemiosła. Podobnie jak w przypadku Morris & Co, pomysł polegał na zrównaniu statusu projektantów i rzemieślników; wszystkie produkty Wiener Werkstatte są oznaczone monogramem WW oraz imionami zarówno artysty, jak i wykonawcy. Kolejne podobieństwo z Morris & Co wyraża się w zróżnicowaniu i rozpiętości produkcji, która obejmowała meble, wyroby ze szkła, metalu, porcelany, odzież, zabawki dziecięce, pocztówki, a nawet ozdobny papier pakowy.
WW zasilało wiele wybitnych talentów, jak Oskar Kokoschka, Egon Schiele i Gustav Klimt. Największy wpływ na Hoffmanna i Mosera wywarła para artystów z Glasgow, Charles Rennie Mackintosh i jego żona, Margaret Macdonald, którzy wystawili prace w Wiedniu w 1900 r. Ich styl, który charakteryzowały proste linie i geometryczne kształty, stał się znakiem rozpoznawczym WW w pierwszej dekadzie działalności. W roku 1907 wywołali w Wiedniu sensację przy okazji otwarcia Cabaret Fledermaus przy Kartnerstrasse, zaprojektowanym przez nich łącznie z toaletami i sztućcami. Pomimo zdobywania licznych międzynarodowych nagród i otwarcia sklepów w Nowym Jorku i Zurychu, nie odnieśli sukcesu finansowego. W przeciwieństwie do Morris & Co czy Bauhausu, ich dzieła nie były przeznaczone do masowej produkcji, ale tworzone według staromodnej zasady jedynego, niepowtarzalnego produktu projektowanego dla bogatej klienteli, która w większości nie wykazywała entuzjazmu dla awangardowych wyrobów. Choć po roku 1915 łagodniejszy, bardziej dekoracyjny styl Dagoberta Peeche, nazwany spitzbarok (kolczasty barok), zdecydowanie przyczynił się do wzrostu zainteresowania WW, w roku 1932 firma przestała istnieć.